Wieloośrodkowe badanie obserwacyjne leków inkretynowych i niewydolności serca ad 8

Z wytycznymi zalecającymi stosowanie leków inkretynowych jako terapii drugiej linii lub trzeciej linii, 21 zastosowanie tej grupy referencyjnej zarówno zmniejszyło potencjalne zakłócenie poprzez wskazanie i zapewniło klinicznie istotne porównanie leczenia. Nasze badanie ma kilka ograniczeń. Niektórzy pacjenci przyjmujący tiazolidynodiony, o których wiadomo, że zwiększają ryzyko hospitalizacji z powodu niewydolności serca, zostali włączeni do naszej podstawowej grupy referencyjnej. Jednak w jednej analizie wrażliwości wyłączyliśmy i cenzurowaliśmy dane od pacjentów z przypadkami (6440 bez przebytej niewydolności serca i 1741 z historią niewydolności serca) i kontrolnych (odpowiednio 114,675 i 21 982), u których w przeszłości stosowano insulinę lub tiazolidynodion. W innej analizie wrażliwości wykorzystaliśmy grupę referencyjną pacjentów otrzymujących terapię skojarzoną z metforminą i pochodnymi sulfonylomocznika. W obu analizach nie było wzrostu ryzyka hospitalizacji z powodu niewydolności serca z użyciem leków na bazie inkretyny. Jest możliwe, że nasza grupa referencyjna, w skład której wchodziło wielu pacjentów przyjmujących sulfonylomoczniki w ramach terapii skojarzonej, mogła mieć zwiększone ryzyko wystąpienia niepożądanych działań sercowo-naczyniowych z pochodnych sulfonylomocznika.22 Jednak ponieważ sulfonylomoczniki są rutynowo stosowane w kombinacjach leków jako drugorzędowe lub terapia trzeciego rzutu, stanowi to klinicznie znaczące porównanie.
Ponadto, nasza definicja punktu końcowego badania dla pacjentów bez historii niewydolności serca, która obejmowała zarówno główne, jak i wtórne rozpoznanie niewydolności serca w czasie wypisu ze szpitala, mogła spowodować pewną błędną klasyfikację statusu wyniku; chociaż przypadki niewydolności serca nie zostały rozstrzygnięte, to podejście to zostało uprzednio zwalidowane.12,13 Wracając do przekonania, nasza analiza wrażliwości, która ograniczyła definicję do głównej diagnozy niewydolności serca12,13, dała wyniki zgodne z wynikami naszej podstawowej analizy. Ponadto, bez danych dotyczących frakcji wyrzutowej, nie byliśmy w stanie zbadać rodzaju niewydolności serca, która była obecna, ani nie byliśmy w stanie przystosować się do niej. W przeciwieństwie do populacji populacyjnych z poprzednich badań, 2-5 większości pacjentów w badanej populacji nie miało długotrwałej cukrzycy, a zatem mogło występować mniejsze ryzyko niewydolności serca. Jednak w analizie wtórnej ryzyko niewydolności serca z lekami na bazie inkretyn nie różniło się w zależności od czasu trwania leczonej cukrzycy.
Podsumowując, w tej retrospektywnej analizie kilku dużych kohort pacjentów z cukrzycą, stosowanie leków na bazie inkretyn, w porównaniu z kombinacjami doustnych leków przeciwcukrzycowych, nie było związane ze zwiększonym ryzykiem hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Odkrycie to było spójne w oddzielnych analizach dla pacjentów zi bez niewydolności serca w wywiadzie oraz dla pacjentów przyjmujących inhibitory DPP-4 i tych, którzy przyjmowali analogi GLP-1.
[podobne: przychodnia polna kalisz, fotoksiążka allegro, znajdź lek w aptece ]