Mepolizumab dla astmy zależnej od prednizonu z eozynofilią plwociny ad

W naszej praktyce pacjenci ci stanowili mniej niż 3% z 800 dorosłych pacjentów z ciężką astmą. U wszystkich z wyjątkiem dwóch pacjentów ponad 3% komórek w indukowanej próbce plwociny zostało zidentyfikowanych jako eozynofile, pomimo codziennego leczenia przez co najmniej 4 tygodnie prednizonem (w dawce 5 do 25 mg) i wziewnym kortykosteroidem w wysoka dawka (odpowiednik 600 do 2000 .g flutykazonu). Dwoje pacjentów zostało włączonych do badania błędnie i dlatego zostali wykluczeni z niektórych, ale nie wszystkich analiz, zanim złamano kod randomizacyjny. W ciągu ostatnich 8 lat wszyscy pacjenci mieli objawy astmy (tj. Zmienną niedrożność przepływu powietrza). Wszyscy mieli co najmniej 25% zmniejszenie FEV1 w momencie zaostrzeń; 18 pacjentów miało wzrost FEV1 o 200 ml (15%) po inhalacji 200 .g albuterolu. U dwóch pacjentów stwierdzono nadreaktywność dróg oddechowych na metacholinę; prowokacyjne stężenie metacholiny wymagane do spowodowania zmniejszenia FEV1 o 20% (PC20) wynosiło 4 mg na mililitr (Tabela w dodatkowym dodatku, dostępna w pełnym tekście niniejszego artykułu). Żaden z pacjentów nie był aktualnym palaczem i żaden nie był narażony na odpowiednie sezonowe alergeny podczas badania. Żaden z pacjentów nie miał objawów astmy przed 6 rokiem życia.
Projekt badania
Badanie było randomizowanym, kontrolowanym placebo, podwójnie ślepym, równoległym badaniem grupowym trwającym do 26 tygodni. Pacjenci byli obserwowani co 2 tygodnie i zostali losowo przydzieleni do leczenia w 2. tygodniu. Leczenie humanizowanym monoklonalnym przeciwciałem interleukiny-5, mepolizumabem (w dawce 750 mg) lub identycznym placebo (normalny rozcieńczalnik soli) podano dożylnie w ciągu Okres 30 minut w 2, 6, 10, 14 i 18. tygodniu. Wygenerowane komputerowo kody randomizacyjne urozmaiciły pacjentów do dwóch grup po 10 zgodnie z dzienną dawką prednizonu, którą otrzymywali w momencie rejestracji (<10 mg lub . 10 mg). W każdej z dwóch grup pacjenci byli jednakowo podzieleni między otrzymujących mepolizumab i przyjmujących placebo. Gdy jedna z grup została wypełniona, do tej grupy nie rekrutowano dodatkowych pacjentów. Proces ten zaprojektowano w taki sposób, aby zapewnić równą liczbę pacjentów w każdej warstwie dotkliwości w grupie mepolizumabu i grupie placebo.
Kody randomizacyjne były prowadzone przez dział farmacji, którego członkowie nie byli świadomi szczegółów klinicznych w grupach badawczych. Jednak błąd farmacji spowodował, że 9 pacjentów nieprawidłowo otrzymywało mepolizumab i 11 pacjentów nieprawidłowo otrzymywało placebo.
Rysunek 1. Rysunek 1. Protokół redukcji dawki prednizonu. Infuzje mepolizumabu lub placebo podawano w 2, 6, 10, 14 i 18. tygodniu. Po 6-tygodniowym okresie dociekania dawkę prednizonu zmniejszono następnie w 6, 10, 14, 18 i 22 tygodniu. , zgodnie z wcześniej ustalonym harmonogramem, jeśli pacjent nie miał zaostrzenia ze wzrostem liczby eozynofilów w plwocinie. Wśród 20 pacjentów w badaniu było osiem różnych początkowych dawek prednizonu. Dawki zostały zmniejszone zgodnie z przedstawionym harmonogramem. U pacjentów, którzy otrzymywali dzienną dawkę 10 mg lub więcej prednizonu w punkcie wyjściowym, dawka leku nie została zmniejszona do zera ze względu na obawy dotyczące efektów odstawienia.
Badanie miało trzy fazy (ryc. 1)
[hasła pokrewne: zdjęcie panoramiczne zębów, przekłuwanie uszu pielęgnacja, przychodnia polna kalisz ]