W grupie placebo wystąpiły trzy zaostrzenia związane z neutrofilią plwociny. W grupie leczonej mepolizumabem w czasie rutynowych wizyt wystąpiło pięć epizodów zwiększonej liczby neutrofilów plwociny (u czterech pacjentów), ale epizody nie wiązały się ze zmianą miary, które określały zaostrzenie choroby, a zatem nie były leczone. W grupie otrzymującej mepolizumab średnie zmniejszenie stosowania prednizonu wynosiło 94,3 . 12,9% maksymalnej możliwej redukcji na protokół, w porównaniu do 47,5 . 42,2% w grupie placebo (p = 0,01).
Z góry określone wyniki wtórne
Występował brak równowagi pod względem poziomu eozynofilów w plwocinie, ze znacznie wyższym poziomem w grupie mepolizumabu (18,8%) niż w grupie placebo (4,3%, p = 0,03).
Faza i Faza 3
Rysunek 3. Rysunek 3. Eozynofile w plwocinie (panel A) i krwi (panel B). Pokazano średnie proporcje eozynofilów w plwocinie i liczbę eozynofili we krwi przy wejściu do badania (V1), 4 tygodnie po pierwszej infuzji badanego leku (V4) oraz po zakończeniu badania (V12) w dwóch badaniach grupy. W grupie mepolizumabu jeden pacjent został wycofany z powodu zdarzenia niepożądanego (W). Jeden pacjent w grupie leczonej mepolizumabem i dziewięciu pacjentów w grupie placebo miał zaostrzenie (przedawkowanie) przed ukończeniem badania. W V4 plwociny nie uzyskano od jednego pacjenta, który jest reprezentowany na czerwono. Jeden pacjent z grupy mepolizumabu i jeden pacjent z grupy placebo (niebieski) zostali przyjęci do badania błędnie, ponieważ nie mieli eozynofilii plwociny na początku badania. Linie przerywane wskazują wartości normalne.
Tabela 2. Tabela 2. Podstawowe wyniki. Pojedynczy wlew mepolizumabu wiązał się ze zmniejszeniem liczby eozynofilów do wartości prawidłowych w plwocinie (P = 0,005) i krwi (P = 0,004). Poziom ten utrzymywał się w granicach normy po zmniejszeniu dawki prednizonu do 8 tygodni po ostatnim wlewie mepolizumabu (p = 0,01). Przeciwnie, zmniejszenie dawki prednizonu w grupie placebo było związane ze znacznym wzrostem liczby eozynofilów w plwocinie i krwi (Figura 3 i Tabela 2). Nie stwierdzono istotnego wpływu mepolizumabu na typy komórek inne niż eozynofile w plwocinie lub krwi (Tabela 4 w dodatkowym dodatku), z wyjątkiem znacznego zmniejszenia liczby limfocytów w plwocinie 4 tygodnie po piątym wlewie (P = 0,001). Leczenie mepolizumabem wiązało się ze skromną poprawą FEV1 (średnia, 300 ml), nieistotną poprawą objawów astmy i znaczącą poprawą wyników w Kwestionariuszu Kontroli Astmy Junipera (P = 0,01) (Tabela 2, i Fig. 3C w Dodatek dodatkowy).
Zdarzenia niepożądane
Jeden pacjent z grupy mepolizumabu miał postępującą duszność po otrzymaniu trzech wlewów leku i został usunięty z badania. Badacze, którzy nie byli świadomi zadań z grupy badawczej, stwierdzili, że pacjent ten cierpi na wcześniejszą chorobę wieńcową; duszność przypisano niewydolności serca z powodu kardiomiopatii niedokrwiennej. Pacjent nie poddał się biopsji wsierdzia ani obrazowaniu rezonansem magnetycznym serca w celu wykluczenia kardiomiopatii eozynofilowej
[więcej w: Upadłość transgraniczna, Rezonans Warszawa, laryngolog wrocław ]
Powiązane tematy z artykułem: laryngolog wrocław Rezonans Warszawa Upadłość transgraniczna